Wie we daar hebben! Zestien jaar hadden we van Kevin Ayers niets meer gehoord, maar op zijn 63ste keert de oude hippie onverwacht terug met zijn eerste cd sinds Still Life with Guitar. Ayers was in de sixties een sleutelfiguur uit de Britse Canterburyscene: hij zong en speelde bas bij Soft Machine en maakte later een reeks fijne soloplaten met een organische mengeling van pop, music hall en avant-garde. Hoewel Kevin Ayers in de jaren zeventig vaak aan de rand van het sterrendom stond, voelde hij meer voor een hangmat op een exotisch eiland dan voor een leven in de schijnwerpers.

Dat de zanger ondanks zijn legendarische luiheid zijn kluizenaarsbestaan in Zuid-Frankrijk nu onderbreekt om met nieuwe muziek naar buiten te komen, mag dus opmerkelijk heten. The Unfairground is een aardig werkstuk waarop Ayers' relaxte baritonstem, akoestische gitaarspel en bespiegelende maar gevatte teksten centraal staan. De teneur is doorgaans luchtig en vaak lijken de in fraaie strijkers- en blazersarrangementen gewikkelde melodieën uit een ander tijdperk te stammen.

Maar 'Cold Shoulder', het door Syd Barrett geïnspireerde 'Walk on Water' en 'Baby Come Home', een met Mexicaanse trompetten gekruid duet met Bridget St. John, zijn beslist de moeite waard. Behalve van oude gabbers Hugh Hopper en Phil Manzanera krijgt Kevin Ayers hulp van muzikanten uit Teenage Fanclub en Gorky's Zygotic Mynci. Het geeft aan dat ook de jongere generaties Ayers nog niet hebben afgeschreven. (Tuition) (Dirk Steenhaut) (***)